پاسخ مجتبی واحدی به هیلاری کلینتون

مجتبی واحدی مشاور مهدی کروبی در یک پیام ویدیویی به اظهارات هیلاری کلینتون در مورد کمک به جنبش اعتراضی مردم ایران پاسخ داده است.

متن ویدئو :

به نام خدا

قاعدتا بسیاری از هموطنهای ما در داخل و در خارج از کشور، صحبت های خانم هیلاری کلینتون وزیر خارجه آمریکا را شنیده اند. البته با حجم گسترده ی فیلترینگ و پارازیت در ایران، من نمیدانم در چه حد هموطنهای عزیز ما موفق شدند ببینند. اما حتما انعکاس صحبت های خانم کلینتون برای بسیاری از مردم ایران وجود داشته و خبر دارند.

من به طور کلی میخواهم دو سه نکته را در مورد صحبت های ایشان بگویم. ایشان یک بحثی را مطرح کرده اند که در مورد لیبی درخواست کمک از داخل آن کشور بوده اما در مورد ایران درخواست کمک نبوده و بلکه درخواست هایی بوده که دخالت و کمک نشود. البته باید در یک فرصت بهتر و مناسبت تری در مورد مرز بین دخالت و همکاری صحبت کرد یعنی اگر مثلا امروز دولت آمریکا با دولت ایران یا دولت دیگر مذاکره میکند ، آیا دخالت تلقی میشود ؟ اگر با بعضی از گروه ها مذاکره کنند و هر کدوم دنبال کسب منفعت خودشان باشند با راههای هوشمندانه *** خوب است یا قبیح و قابل مذمت است. این به هر حال باید رویش بحث کرد و من معتقدم که همانطوری که اگر امروز دولت ایران با دولت آمریکا مذاکره کند ، بعضی از نیروهای طرفدار دولت ایران میگویند که کار درستی است و طبیعاتا دولت آمریکا منافع خودش را کسب خواهد کرد. اگر اپوزوسیون ایران هم با دولت آمریکا وارد مذاکره بشود ( با دولت آمریکا یا هر دولت دیگری) و منافعی برای مردم ایران کسب کند و در برابرش آمریکایی ها هم منفعت ببرند مثل این میماند که دولتی مذاکره کرده است، به نظر من هیچ مانعی ندارد. این را باید در فرصت بیشتری صحبت کرد.

اما واقعیتش این هست که من میخواهم اینجا از قلب واشنگتن ، محل استقرار خود خانم کلینتون، چندتا نکته را به ایشان بگویم.

یکی اینکه ایشان توجه داشته باشند که دولت آمریکا مثل بسیاری از دولت های دیگر به جنبش اعتراضی مردم ایران و بویژه جنبش سبز بدهکارند. درست در اوج سرکوب جنبش سبز توسط دولت کودتایی ایران، آقای اوباما آمدند و صحبت کردند و گفتند که ما آماده مذاکره با دولت ایران هستیم و با این کار تقویت روحی کردند دولت ایران که به شدت وحشت زده بود هم به خاطر شرایط داخلی و هم بخاطر شرایط خارجی ، با همین پیام آقای  اوباما (که اخیرا بعضی از رقبای ایشان و بعضی از همکاران ایشان هم این را به رویشان آورده اند) دولت ایران تقویت روحی شد . و به همین جهت من معتقدم که دولت آمریکا و در راس آن آقای اوباما یک بدهکاری به مردم ایران و جنبش سبز دارند.

بدهکاری دومی که دولت آمریکا به جنبش سبز ایران دارد و همین بدهکاری هایشان را پرداخت کنند دیگر نیازی به کمک نیست. این هست که بعضی از دولت های متحد دولت آمریکا در سرکوب جنبش سبز به دولت ایران کمک کردند. کاری که شرکت آلمانی زیمنس برای توسعه شنود تلفن ها در ایران انجام داد و حتما نقض تحریم های جهانی هم بود ، و نه دولت آلمان برخوردی با شرکت زیمنس کرد و نه دولت آمریکا برخوردی با آن کرد.

از آن طرف بعضی از کشورهایی هستند که ظاهرا متحد آمریکا نیستند ولی تعامل با هم دارند. روسیه و چین تعامل بسیار گسترده ای با دولت ایران دارند. روسیه و چین با باجگیری کلان از دولت ایران ( همان دولتی که ادعای استقلال دارد ) ، باج کلانی ، چه به لحاظ عقیدتی و چه به لحاظ فکری چه به لحاظ سیاسی و چه به لحاظ مالی به این دو دولت میدهد برای آنکه از دولت حمایت کند در سرکوب. اخیرا شنیده اید که وسایل پارازیت سیار دولت روسیه در اختیار دولت ایران گذاشته. قبلا هم اقداماتی کرده. در بعضی ار محافل جهانی که قرار است دولت ایران بخاطر نفض گسترده حقوق بشر محکوم بشود ، این دو دولت کمکش میکنند. و متاسفانه دولت آمریکا آنطوری که باید و شاید که در جاهای دیگر اقدام کرده با اینها برخورد نمیکند. من میخواهم بگویم که حداقل این دو بدهکاری بزرگ را دولت آمریکا به جنبش سبز و ملت ایران دارد. همین بدهکاری های خودش را تسویه بکند به نظر من خیلی نیازی به کمک نیست.

اگرچه من گفتم؛ اگر یک جنبش فراگیر در داخل کشور وجود داشته باشد که دارد به نمایندگی از طرف مردم ایران با یک دولتی وارد مذاکره بشود ، هیچ اشکالی ندارد. این در واقع یک دولت قانونی و مشروعی است که الآن بوسیله دولت کودتایی ایران کنار گذاشته شده یا اجازه به قدرت رسیدن داده نشده است. به نظر من اصلش مانعی ندارد.

اما حالا در مورد مرز بین دخالت و مذاکره و کسب منفعت دوجانبه باید بیشتر صحبت کرد. من یک یادآوری میخواهم اینجا بکنم؛ دو سال پیش یکی از خبرنگاران غربی با آقای کروبی یک مصاحبه ای کرده اند و از ایشان پرسیدن که شما چه توقعی از دولت های غربی دارید؟ آقای کروبی آنجا به صراحت گفتند. گفتند که ما توقعمان این هستش که کمک کنید صدای ملت ایران به ملت های دنیا برسد. این جواب هوشمندانه ای بود. آقای کروبی می دانستند در کشورهای غربی کشورهای بزرگ آن چیزی که جهت اداره کشور را مشخص میکند اراده عمومی مردم است و اگر افکار عمومی دنیا از آنچه در ایران میگذرد ، مطلع بشود به دولت هایشان اجازه نخواهند داد که اینگونه با دولت ایران تعامل های منفعتی یکطرفه ( من با اجازه تان نمیگویم ناجوانمردانه) بکنند.

ما هم الآن درخواستمان همان است، همان چیزی که آقای کروبی خواستند، صدای ملت ایران به ملت های دنیا برسد، به دولت های دنیا برسد. امروز با کمک بعضی از دولت ها مثل دولت روسیه و چین و متاسفانه شرکت آلمانی و شرکتهای دیگر نه تنها کمکی برای رسیدن صدای ملت ایران به ملت ها نمیشود بلکه از رسیدن صدای ملت ایران به ملت های دیگر و رسیدن پیام هایی که از خارج کشور هست و روشنگری هایی که میشود یا پیام هایی که به ملت ایران داده میشود جلوگیری میشود. به همین جهت اگر آن خواسته آقای کروبی هم انجام بشود. دولت آمریکا در این زمینه قدرت بسیاری دارد به لحاظ تکنولوژی و هم به لحاظ امکانات مالی. کاری که برای کشورهای دیگر هم انجام داده اند. هیچ توقعی نیست که کاری بیشتر از این انجام بدهند. من عرض میکنم همان دو بدهی اولشان را بدهند و بعد هم کمک کنند برای رسیدن صدای ملت ایران به جهانیان.

نکته ی دیگری که میخواهم بگویم؛ دولت امروز آمریکا و دولت های قبلی آمریکا برای خودشان یک رسالت جهانی قائل هستند. در سالهای گذشته و در ده های گذشته و در زمان انقلاب اسلامی دولت آمریکا کمک بسیاری به مردم ایرن کرده، کسانی سعی نکنند مخفی بکنند. من خودم این را از زبان آقای کروبی شنیدم. روزی که آقای کارتر که اتفاقا هم حذبی آقای اوباما و خانم کلینتون هست به قدرت رسید، آقای کروبی گفتند فردای آن روز نه تنها شکنجه ها در زندان ایران متوقف شد بلکه حتی نوع سلام علیک زندانبان ها و شکنجه گر ها با زندانیان تفاوت کرد. آن آقای کارتر ، اتفاقا امروز جالب هست که دخالت هایش در امور جهانی مورد تایید ایران هم هست، دولت ایران همه روزه ، همین امروز من اخبار تلویزیون ایران را گوش میکردم، به این افتخار میکردند که بنیاد آقای کارتر که بر انتخابات تونس نظارت کرده و منجر به انتخاب اسلام گرا ها شده این انتخابات را تایید کرده. دولت آمریکا از آقای کارتر بخواهد و به دولت ایران فشار بیاورد تا بر انتخابات ایران هم آقای کارتر نظارت بکند. این دخالتی هست که دولت ایران به رسمیت شناخته. دولت ایران در چند سال اخیر بارها با صدای بلند از اینکه بنیاد کارتر و گروه آقای کارتر انتخابات فلسطین که منجر به انتخاب دولت حماس شده را تایید کرده ، به آن افتخار میکند. حالا هم دولت آمریکا به دولت ایران فشار بیاورد تا اجازه بدهد همین آقای کارتر بر انتخابات مجلس ایران نظارت بکند. فکر نمیکنم این کار را دولت ایران بتواند با آن مخالفت کند یا مردم ایران یا حتی جنبش سبز با این کار مخالفتی داشته باشد ، یا حتی بخشی از جنبش سبز که هر نوع کمک خواهی از دیگران را ظاهرا درست* نمیشمرند و من دلیلش را نمیدانم ، گمان نمی کنم با این یکی مخالف باشند.

دولت آمریکا هم همین یک کار را انجام دهد. به دولت ایران حداقل پیشنهاد بدهد. همین پیشنهاد را بدهد که همین آقای کارتر که بر انتخابات مردم فلسطین که منجر به انتخاب دولت حماس شده و بر انتخابات دیروز دولت تونس ( کشور تونس ) که منجر به انتخاب اسلامگراها شده نظارت کرده، همان آقای کارتر که هم حذبی آقای اوباما و خانم کلینتون هست بر انتخابات ایران نظارت بکنند.  من چون اسم آقای کارتر را آوردم جمله ی دیگری از آقای کروبی نقل بکنم. ایشان از قول مرحوم آیت الله طالقانی گفتند که آقای کارتر مرد بزرگی است بخاطر همان کارهایی که کرد تا نقض گسترده حقوق بشر در زمان شاه در ایران متوقف بشود.

و نکته ی دیگری که من عرض میکنم مردم ایران توجه داشته باشند، ما به دلیل استقلال خواهی و استقلال طلبی که داریم با دخالت خارجی مخالفیم ولی فراموش نکنیم که دولتی امروز در ایران سر کار هست که دارد به تمام دنیا  اگر روزی لازم باشد به همین آمریکا به انگلیس به فرانسه باج خواهد داد برای اینکه یک روز به حاکمیتش ادامه بدهد. آن وقت ما در این شرایط حتی میگوییم مذاکره عادی با این دولت ها نکنیم. به نظر من یک مقدار باید تجدید نظر بکنیم.

اما فعلا من مخاطبم چون خانم کلینتون بود عرض میکنم؛ آن دو بدهی اولی که گفتم. حمایت تلویحی که آقای اوباما با درخواست مذاکره کرد و نوعی روحیه به دولت ایران داد. مسئله دومش عدم فشار آوردن به دولت هایی که وسایل سرکوب در اختیار دولت ایران گذاشتند. و مسئله سوم درخواستی که داریم این است که ، درخواست کنند از دولت ایران ، این حداقل میتواند دولت ایران را رسوا کند چون دولت ایران همین امروز من عرض میکنم اخبار را گوش میکردم به این افتخار میکردند که انتخابات تونس به تایید گروه آقای کارتر رسیده. از دولت ایران بخواهند و فشار بیاورند که همین آقای کارتر بر انتخابات مجلس ایران هم نظارت بکنند.

من در حوزه ی ( در واقع مرز ) بین دخالت و همکاری که عرض میکنم که میتواند بسیار خوب و پسندیده باشد، مثل یک دولت ، اپوزیسیون ایران میتواند وارد مذاکره با دولت های غربی بشود. طبیعتا هم با هر دولتی گروهی یا دولتی مذاکره میکند دو طرف به دنبال کسب منفعت هستند. مهم این هست که طرفی که مذاکره میکند هوشمند باشد و حداکثر منفعت را کسب کند و حداقل امتیاز را بدهد.

یک مسئله دیگر که من میخواهم بگویم. به عنوان یک تمثیل تا مشخص بشود تا دولت آمریکا واقعا در برابر سرکوب گسترده حقوق بشر در ایران کوتاهی کرده، من میخواهم ببینم فرق وزیر خارجه سوریه با وزیر خارجه ایران چیست ؟ چرا وزیر خارجه سوریه که دولت سرکوبگری دارد (که ما هم این کار دولت آمریکا را تایید میکنیم) به آمریکا ممنوع الورود کردند اما وزیر خارجه ایران ممنوع الورود نمیکنند. نه تنها وزیر خارجه ایران ممنوع الورود نمیشه ، امسال دیگه غوغا کرده اند آمریکایی ها، به نوه و  نوه خاله و پسر عمه اعضای دولت ایران هم ویزا داده اند تا بیایند اینجا.

به هر حال به نظرم اگر دولت آمریکا به دنبال این هست که کمکی به مردم ایران بکند، به همین عرایض من توجه بکند و فرمایشات بسیاری دیگر از دوستان که درباره همین موضوع صحبت کرده اند به نظر خودش راهی که چه بکند که هم دخالت در امور ایران نشود و هم دخالت در جنبش نشود و هم وظیفه خودش در برابر ایرانی ها را انجام دهد را متوجه خواهد شد.

متشکرم.(مجتبی واحدی)

تمام تلاش خود را برای تبدیل گفتار آقای مجتبی واحدی در فیلم به متن بصورت دقیق و دست نخورده انجام داده ام، در صورت وجود ایراد در کامنت با ذکر دقیقه و ثانیه اطلاع دهید.

 

~ توسط tohirow در اکتبر 28, 2011.